Stworzenia nie nadające się do udomowienia ani tresury.
Stworzenia znane z morderstw czarodziejów.
Od tych stworzeń lepiej trzymać się z daleka.

Akromantula-gigantyczny ośmiooki pająk, porośnięty grubymi czarnymi włosami, o rozstawie nóg sięgającym do 15 stóp. Akromantula posiada szczypce, które wydają charakterystyczny klekot podczas mówienia lub gdy jest zdenerwowany, oraz bardzo silny jad, trudny to zdobycia, w szczególności od żywych osobników, warty do 100 galeonów za pół litra. Śmiertelnym wrogiem akromantuli, jak i wszystkich innych pająków, są bazyliszki.




Bazyliszek-ogromny wąż, dorastający do pięćdziesięciu stóp długości i mogący przeżyć wiele setek lat. Bazyliszek rodzi się z kurzego jaja podłożonego ropusze. Są śmiertelnie niebezpieczne, ponieważ jad bazyliszka jest jedną z najsilniej niszczących substancji w świecie czarodziejów a jedynym antidotum na niego są łzy feniksa. Oprócz jadowitych kłów, bazyliszek może również zabijać spojrzeniem – jednak wymagany jest do tego bezpośredni kontakt wzrokowy. Niebezpośrednie spojrzenie, takie jak np. odbite przez wodę lub w lustrze albo oglądane przez jakiś filtr, np. kliszę aparatu, nie jest śmiertelne i wywołuje petryfikację. Spetryfikowanych można ożywić przy pomocy wywaru z mandragory.




Chimera-bardzo rzadki spotykany grecki potwór o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka. Są złośliwe i krwiożercze, chimery są niezwykle niebezpiecznie. Znany jest tylko jeden przypadek pokonania jej, a czarodziej któremu się udał ten wyczyn, wyczerpany walką spadł z pegaza i zginął na miejscu.



Kwintoped-bardzo niebezpieczne stworzenie mięsożerne. Wyjątkowo rozsmakował się w ludziach. Jego wyjątkowo nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończona jest zdeformowaną stopą, porośnięte są grubą, czerwonobrązową sierścią. Kwintopedy występują jedynie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie Szkocji. Posępna jest terenem nienanoszalnym.



Mantykora-bardzo niebezpieczne stworzenie, pochodzące z Grecji. Ma głowę człowieka, ciało lwa i ogon skorpiona. Jest tak samo niebezpieczną jak chimera, i równie rzadka. Podobno cicho nuci, gdy pożera swoją ofiarę. Skóra mantykory odbija większość zaklęć i uroków, a ukłucie jej żądłem, powoduje natychmiastową śmierć.




Nundu-najgroźniejsze stworzenie na świecie. Wschodnioafrykański, gigantyczny, brązowo czarny lampart, który potrafi mimo swych rozmiarów poruszać się bezszelestnie. Jego oddech sprowadza zarazę, mogącą zabić całą wioskę. Niewiele o nim wiadomo, bo nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż stu czarodziejów.




Śmierciotula-rzadko spotykane stworzenia, żyjące tylko w tropikalnym klimacie. Z wyglądu przypominają czarną pelerynę grubości około pół cala, a nocą sunie po ziemi. Jedynym znanym czarodziejom zaklęciem odpędzającym śmierciotulę jest Patronus. Nie da się ustalić liczby ofiar śmierciotuli, gdyż atakuje śpiących czarodziejów i spożywa swą ofiarę w jej własnym łóżku. Nie pozostawia po sobie ani swoim posiłku żadnych śladów. Z racji tego, że atakowani są śpiący – rzadko kiedy mają czas rzucić odpowiednie zaklęcie.


Wilkołak -udzie zmieniający się w wilka, a w zasadzie stworzenie bardzo do niego podobne. Wilkołaka od wilka odróżnia kilka cech, takich jak dłuższy pysk i gęstsza sierść. Po przemianie nie są w stanie się kontrolować.

Wilkołakiem staje się, po ugryzieniu innego wilkołaka, jednak wilkołactwo niekoniecznie musi przenosić się na dzieci wilkołaków. Nie wynaleziono, niestety, do tej pory żadnego lekarstwa powstrzymującego przemiany, choć ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły jej najgorsze objawy. Wywar tojadowy pomaga tylko, żeby po przemianie mieć "czysty umysł", żeby nikogo nie zaatakować. Przemiana w wilkołaka następuje przy pełni księżyca. Najczęściej normalny, zdrowy na umyśle czarodziej lub mugol zmienia się w krwiożerczą bestię. Jest to jedno z nielicznych stworzeń, które ciągnie do ludzi, bowiem jest to ich ulubiona zdobycz.






SMOKI:


Chiński Ogniomiot-pochodzi z Chin. Pokryty jest gładką i czerwoną łuską. Jego pysk otaczają złote rogi. Jest duży i lubi wilgoć. Składa purpurowe jaja w złote cętki, będące cennym składnikiem w chińskiej magii. Kiedy się denerwuje, z nozdrzy buch mu ogień w kształcie grzyba, stąd jego nazwa. Ten gatunek smoka jest agresywny, a zarazem tolerancyjny, choć tylko dla smoków, z którymi zdarza mu się dzielić terytorium; żywi się większością ssaków, jego przysmakiem są świnie i ludzie.



Czarny Hebrydzki-pochodzi z Hebryd należących do Wielkiej Brytanii. Jest bardziej agresywny od swojego walijskiego podopiecznego. Wymaga ogromnego terytorium (przynajmniej sto mil kwadratowych na jednego osobnika). Osiąga do trzydziestu stóp długości, ma szorstkie łuski, błyszczące fioletowe oczy, a wzdłuż grzbietu rząd małych ostrych jak brzytwa wyrostków kostnych. Ogon smoka hebrydzkiego zakończony jest szpikulcem, w kształcie grotu strzały, a skrzydła przypominają skrzydła ogromnego, wręcz gigantycznego nietoperza. Żywi się głównie drobną zwierzyną ale zdarza się mu porywać spore psy, a nawet bydło.



Długoróg Rumuński-pochodzi z Rumunii. Ma ciemnozielone łuski i błyszczące złote rogi, na które nabija swą ofiarę aby ją upiec swym ognistym oddechem. Sproszkowane rogi są cennym składnikiem eliksirów. Ojczyzna długorogów jest obecnie największym rezerwatem na świecie. Długorogi zostały poddane programowi intensywnego rozrodu, ponieważ ich ilość w ciągu ostatnich lat spadła, głównie z powodu handlu ich rogami.



Norweski Kolczasty-pochodzi z Norwegii. Jest podobny do Rogogona Węgierskiego, lecz zamiast kolców na ogonie może się pochwalić wyjątkowo wydatnymi kolcami wzdłuż grzbietu. Jest bardzo agresywny w stosunku do osobników własnego gatunku. Poluje na większość ssaków lądowych, lecz w odróżnieniu od innych ras smoków żywi się również stworzeniami wodnymi. Jaja smoka Norweskiego są czarne, a małe opanowywują zdolność ziania ogniem wcześniej niż inne rasy.



Opalooki Antypodzki-pochodzi z Nowej Zelandii. Zdarzało się, że przybywał do Australii, gdy na jego terytorium brakowało pożywienia. Waży od dwóch do trzech ton. Jest to najpiękniejsza rasa smoka. Posiada opalizujące perłowe łuski i lśniące, wielobarwne, bezźrenicowe oczy. Zieje jaskrawo zielonym ogniem, lecz jak na smoka rzadko zabija, jeśli nie jest głodny. Jego ulubionym pokarmem są owoce, ale znane są przypadki polowania na coś większego. Jaja tego smoka są bladoszarego koloru.



Rogogon Węgierski-pochodzi z Węgier. Przypomina wielką jaszczurkę pokrytą czarnymi łuskami. Ma żółte oczy, rogi barwy wypolerowanego brązu i tak samo ubarwione kolce sterczące z długiego ogona. Rogogon zieje ogniem na wyjątkowo długą odległość (do 50 stóp). Jego jaja mają kolor cementu i bardzo grube skorupki. Młode rozbijają je za pomocą kolców na ogonie. Rogogony żywią się kozami, owcami i, jeśli tylko im się uda, także ludźmi.



Spiżobrzuch Ukraiński-pochodzi z Ukrainy. Jest to największa rasa smoków. Spiżobrzuchy osiągają wagę nawet sześciu ton. Jest pękaty. Spiżobrzuch Ukraiński jest wyjątkowo niebezpieczny, zdolny nawet do zdruzgotania budynku, na którym wyląduje, w drobny mak . Ma metaliczne szare łuski, oczy koloru ostrej czerwieni oraz wyjątkowo długie, ostre szpony.



Szwedzki Krótkopyski-pochodzi ze Szwecji. Zamieszkuje dzikie i niezamieszkane górskie tereny. Ma skórę koloru srebrnoniebieskiego i długie ostro zakończone rogi. Jego skóra jest wykorzystywana do produkcji ochronnych rękawic. Wydobywający się z jego nozdrzy ogień ma barwę niebieską.



Walijski Zielony-pochodzi z Walii. Jest cały pokryty zieloną łuską. Składa ziemistobrązowe jaja w zielone cętki. Ryk tego smoka jest bardzo melodyjny. Jego pożywienie to głównie owce. Żyje w wysokich górach, gdzie założono smoczy rezerwat. Jest to stosunkowo łagodna rasa smoków.



Żmijoząb Peruwiański-pochodzi z Peru. Jest najmniejszym ze smoków. Lata najszybciej ze wszystkich smoczych ras. Ma tylko piętnaście stóp długości, gładką łuskę koloru miedzi z czarnym pasem na grzbiecie. Ma krótkie nóżki i wyjątkowo, a nawet bardzo jadowite kły. Żywi się również kozami i krowami, lecz pod koniec XIX wieku tak się rozsmakował w ludziach, że Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów była zmuszona wysłać do Peru łowców, którzy przetrzebili zbyt szybko mnożącą się populację żmijozębów.