Stworzenia z którym odpowiedni czarodziej powinien dać sobie radę.

Bahanka – podobnie jak elf, z którymi bahanka jest często mylona, wygląda jak malutki człowieczek. Jednak w odróżnieniu od elfa całe jej ciało jest pokryte grubym czarnym włosem. Ma też dwie pary rąk i nóg. Skrzydła bahanki są grube, zaokrąglone i błyszczące, zbliżone wyglądem do skrzydeł żuka. Posiada ona również dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów. Bahanki są rozpowszechnione w północnej Europie i Ameryce. Składają do 500 jaj naraz i zakopują je. Larwy wykluwają się po 2 – 3 tygodniach. Do pozbycia się ich, używa się płynu "Bahanocyd"




Błotoryj  – przypomina psa. Zamieszkuje moczary Europy  i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę drewna, ale po uważnym przyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby. Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego ulubionym smakołykiem jest jednak mandragora.




Chochlik kornwalijski-Chochliki spotykane są w Kornwalii. Mają do ośmiu cali wzrostu, elektrycznie niebieską barwę i bardzo złośliwe charaktery. Bardzo lubią płatać różnego rodzaju figle i psikusy. Mogą latać pomimo braku skrzydeł. Ich częstą zabawą jest chwytanie za uszy ludzi i zanoszenie ich na szczyty drzew i budynków. Chochliki są żyworodne. Wydają wysokie, zrozumiałe tylko dla siebie dźwięki.




Ciamarnica – stworzenie, które ma ciało długości ok. 10 cali, które wyposażone jest w otwór gębowy i woreczek z jadem. Jad ten jest używany do obrony przed drapieżnikami. Trytony używają ciamarnic jako broni, natomiast czarodzieje wykorzystują jej jad, do sporządzania eliksirów. Podlega to jednak ścisłej kontroli Ministerstwa. Ciamarnica występuje na dnie Morza Północnego.



Czerwone kapturki – małe podobne do goblinów  stworzenie, które żyje wszędzie tam gdzie została kiedykolwiek rozlana krew. Łatwo go odpędzić prostymi czarami, jednak bywa niebezpieczny, szczególnie dla mugoli – jest gotowy zatłuc ludzi grubą pałką.



Hipogryf – stworzenie niezwykłego połączenia gryfa (pół orła, pół lwa) i klaczy. Ich wielkie zakrzywione dzioby mają stalowoszarą barwę, oczy są duże, błyszczące, pomarańczowe. Pazury przednich nóg mają długość pół stopy. Występują w różnych ubarwieniach.Hipogryfy są bardzo honorowe. Zbliżając się do hipogryfa należy najpierw się ukłonić. Trzeba patrzeć mu w oczy, starając się nie mrugać, gdyż hipogryfy tego nie lubią. Jeśli hipogryf odwzajemni ukłon, znaczy to że nas zaakceptował i można do niego podejść i go dotknąć. W przeciwnym wypadku należy się jak najszybciej wycofać. Na hipogryfie można latać, jednak jest to dosyć trudne.




Hipokampus – stworzenie będące skrzyżowaniami koni i olbrzymich ryb. Pochodzące z Grecji. Chociaż gatunek ten zazwyczaj jest spotykany w Morzu Śródziemnym, w 1949 roku został schwytany przez trytony przepiękny niebieski deresz (mugolski koń o sierści karej, gniadej lub kasztanowatej z domieszką włosów białych). Potem został przez nie udomowiony, działo się to u wybrzeży Szkocji. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki.




Jeżanka – ryby pokryte kolcami, żyjące w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek, została stworzona przez czarodziejów w XIX wieku, z zemsty na mugolskich rybakach. Podobno obrazili oni grupę czarodziejów-żeglarzy. Od tamtej pory, w tym miejscu oceanu, rybacy znajdują porwane przez jeżanki sieci.



Kołkogonek – demon spotykany w rolniczych rejonach Europy, Ameryki i Rosji. Przypominają karłowate prosiaki z długimi nogami, serdelkowatymi ogonami oraz wąskimi czarnymi oczami. Gdy kołkogonek wkrada się do chlewa, sprawia, że gospodarzy dręczy zła passa. Kołkogonki są bardzo szybkie i trudne do schwytania, ale jeśli przepędzi go za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa, nigdy już tam nie powróci. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników) trzyma w tym celu tuzin ogarów albinosów.



Korniczak – występujące na całym świecie, zagnieżdżające się w domach, gdzie mieszkają pod deskami podłogowymi. Obecność ich objawia się odorem zgnilizny. Wydzielina korniczaka, powoduje, butwienie fundamentów domu, w którym przebywa. W stanie spoczynku przypomina kupkę zielonych grzybów z oczami, ale przestraszony zrywa się na liczne nogi i ucieka. Żywi się wszelakimi nieczystościami, inwazji korniczaków można się pozbyć używając zaklęć oczyszczających. Lecz jeśli dopuszczono, by zanadto urosły, należy zgłosić problem do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników), zanim cały dom się zawali. Wydzielina korniczaka po rozcieńczeniu używana jest do niektórych magicznych środków czyszczących.



Kuguchar – wielkie, rude koty wywodzące się z Wielkiej Brytanii, ale obecnie spotykane są na całym świecie. Kuguchar wygląda jak przerośnięty kot. Ma olbrzymie uszy i ogon zakończony pędzelkiem, podobnie jak u lwa. Futro najczęściej jest nakrapiane, cętkowane, bądź też łaciate. Kuguchary są niezwykle inteligentne. Zazwyczaj są niezależne, ale gdy przywiążą się do jakiegoś czarodzieja, mogą okazać się bardzo pożyteczne. Kuguchary mają zdolność wykrywania podejrzanych osobników, potrafią np. rozpoznać animaga pod postacią zwierzęcia. Mogą też spełniać rolę przewodnika – gdy właściciel zabłądzi, kuguchar może odnaleźć drogę powrotną do domu. Samica kuguchara rodzi do ośmiu młodych w jednym miocie. Kuguchary mogą krzyżować się ze zwykłymi kotami.



Langustnik Ladaco – stworzenia lądowe spotykane głównie na skalistych wybrzeżach Europy. Są bardzo podobne do homarów, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się ich zjadać. Spożycie ich mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha.



Leprokonus – krasnolud, przedstawiany zwykle bardzo elegancko, w krótkich płaszczach z siedmioma rzędami guzików, ubrane na zielono lub bordowo, bardzo bogato. Ich atrybutem są małe latarenki. Leprokonusy znane są ze swych żartów, uchodzą za wiecznych psotników. Podobno posiadają różne drogocenne rzeczy i strzegą skarbów. Nie łatwo ich wykołować, są bardzo sprytne. Leprokonusy są maskotkami irlandzkiej drużyny quidditcha.Zawsze noszą przy sobie garnki ze złotem, którymi obdarowują kibiców. Niestety złoto leprokonusów jest bezużyteczne, gdyż znika po jakimś czasie.




Nieśmiałek – mieszkają w drzewach, także w tych z Zakazanego Lasu. Nieśmiałek jest pokojowo nastawiony, wręcz nieśmiały i bez powodu nie atakuje. Jest jednak "strażnikiem" drzew i zaatakowany może się bronić. Jada różnego rodzaju insekty. Nieśmiałki żyły głównie na drzewach, z których wytwarzało się różdżki.



Niuchacz – puchate stworzenia. Mają długie ryjki, żyją głównie w kopalniach. Wydobywają z niej wszelkie skarby.




Ognisty krab – jak sama nazwa wskazuje są to ogniste kraby. Pochodzą z Fidżi, gdzie część wybrzeża została zamieniona w rezerwat ognistych krabów. Gdyż mugoli mogłyby przyciągnąć ich piękne skorupy czy czarodziejów, którzy zrobiliby z nich kociołki. Kraby mają własny mechanizm obronny, w razie zagrożenia miotają płomienie ze swojego tylnego końca. Eksportuje się je również jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest specjalna licencja.



Plumpka – okrągłe, cętkowane ryby nieco przypominające cytryny, które można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Mieszkają w głębokich jeziorach, gdzie ryją dna w poszukiwaniu pożywienia. Ich ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Nie są zbyt groźne, ale mogą skubać ubrania i stopy pływaków. Trytony uważają je za szkodniki, i chętnie się ich pozbywają. Zawiązują ich odnóża w supeł, wtedy plumki odpływają razem z prądem, i wracają dopiero jak się rozplączą.




Pogrebin – rosyjskie demony, osiągające najwyżej stopę wzrostu, mają włochate ciała i podobne do gnomów, nieproporcjonalnie wielkie głowy. Pogrebiny ciągnie do ludzi, kryją się w ich cieniu, a kiedy "właściciel" cienia się odwróci, kulą się i przypominają kamień. Jeśli demon będzie podążał za jednym człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę w końcu ogarnie uczucie zniechęcenia, i pogrąży się w depresji. Jeśli taka ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie marudzić nad bezsensewnością swego życia – pogrebin rzuci się na niego i będzie chciał go pożreć. Łatwo jednak się go pozbyć prostymi zaklęciami czy urokami, można też mu dać porządnego kopniaka.




Popiełek – rodzą się ze zbyt długo płonącego magicznego ognia. Występują na całym świecie. Są to cienkie, bladoszare węże o roziskrzonych czerwonych oczach. Popiełek żyje jedynie godzinę i przez cały ten czas wyszukuje sobie dobre miejsce, aby złożyć jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja te są olśniewająco czerwone i wydzielają silne ciepło. Jeśli jaja te nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem – mogą doprowadzić do pożaru. Zamrożone jaja popiełków są cennym składnikiem napojów miłosnych, a zjedzone w całości – dobrym lekarstwem na malarię.



Psidwak– pochodzą z południowo-wschodniej Anglii. Bardzo podobne do terierów odmiany jack russell, lecz mają rozwidlone ogony. Najprawdopodobniej wyhodowane przez czarodziejów, ponieważ są wobec nich niezwykle lojalne, za to źle nastawione do mugoli. Pochłaniają wszelakie odpadki i szkodniki, od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Właściciele psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym (gdy szczeniaki mają 6-8 tygodni), wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli.



Salamandra – małe, ogniolubne jaszczurki, żywiące się płomieniami. Przeważnie są kryształowo biała, lecz zmieniają kolor na niebieski albo szkarłatny, zależnie od temperatury otoczenia. Mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tyle, ile pali się ogień, z którego wyszły. Krew salamandry ma właściwości lecznicze oraz wzmacniające.



Szczuroszczet – stworzenia podobne do szczurów, występujące w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie mają narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy przez nieuwagę na nie nadepną.



Szpiczak – magiczne stworzenia bardzo podobne do zwykłego jeża. Różnią się usposobieniem. Szpiczaki są wyjątkowo podejrzliwe co do wszystkiego, co je otacza. Ich igły mają wiele magicznych właściwości. Aby odróżnić szpiczaka od jeża, należy podać stworzeniu miseczkę mleka. Jeż wypije wszystko z chęcią, natomiast szpiczak zacznie zachowywać się agresywnie – będzie myślał, że próbujemy go otruć. Na ogół jednak szpiczaki są niegroźne. Do tej pory nie zostały udomowione.



Świergotnik – afrykańskie ptaki o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się pomarańczowe, różowe, żółte oraz cytrynowozielone. Ptaki te są od dawna dostarczycielami luksusowych piór. Składają przepiękne, nakrapiane jajka. Ich śpiew, z początku miły dla ucha – po pewnym czasie sprawia, że słuchający zaczyna świrować. Z tego też powodu, na sprzedawane świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające i należy je co miesiąc odnawiać. Na ich posiadanie potrzebna jest licencja, bo wymagają specjalnej opieki.



Toksyczek  – olbrzymie ślimaki, ciągle zmieniające swą barwę. Pełznąc, pozostawiają za sobą ścieżki silnie jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność, po której przeszły. Naturalnym środowiskiem tych ślimaków jest kilka afrykańskich krajów, lecz z powodzeniem hodują je czarodzieje z Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Niektórzy trzymają je jako zwierzęcia domowe, jeśli bawi niektórych ich nieustanne zmienianie barwy, a jad ich jest jednym z nielicznych środków zabijającym chrobotki.



Trzminorek – szare, włochate owady latające, które wytwarzają syrop wywołujący melancholię. Używane jako antidotum na histerię spowodowaną zjedzeniem liści rapuśtnika. Gnieżdzą się w ciemnych i zacisznych miejscach. Żywią się głównie pokrzywami.



Wąż morski – węże morskie występują w Atlantyku, Pacyfiku i Morzu Śródziemnym. Chociaż wyglądają naprawdę groźnie, nigdy żaden wąż morski nie zabił człowieka. Jeśli oczywiście nie liczyć histerycznych opowieści mugoli o strasznym zachowaniu tychże zwierząt. Osiągają nawet 100 stóp długości (dwa razy dłuższe od najdłuższych bazyliszków) mają końską głowę oraz ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę.



Wsiąkiewka – srebrno-zielone jaszczurki, o wielkości ciała osiągającej do 10 cali. Spotykane w całej Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Ich szczególną zdolnością jest szybkie zmniejszenie się, przez co nigdy nie zostały zauważone przez mugoli. Skóra jest wysoko ceniona przez czarodziejów. Wytwarza się z niej magiczne sakiewki i portfele, a ten materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego jak sama jaszczurka; dlatego złodziejom bardzo trudno jest znaleźć sakiewki ze skóry wsiąkiewki.




Żądlibąk – mały owad pochodzący z Australii. Jest wyjątkowo trudne do schwytania. Wysuszone żądła żądlibąków są wykorzystywane jako składniki niektórych eliksirów. Ma około pól cala długości i jest koloru szafirowego. Lata z tak dużą prędkością, że mugole bardzo rzadko go zauważają, a i samym czarodziejom sprawia to pewne trudności. Nietrudno go im jednak znaleźć, gdy zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy, macha nimi bardzo szybko. Sprawia, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu jego ciała znajduje się długie, cienkie żądło. Użądlenie najpierw wywołuje zawroty głowy, a chwilę potem – lewitację. Młodzi czarodzieje i czarodziejki łapią żądlibąki, aby cieszyć się ich skutkami ubocznymi. Zbyt częste użądlenia, mogą sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią nawet kilka dni. W przypadku silnej reakcji alergicznej – może dojść do stałej lewitacji. Krążą plotki, że są używane do produkcji tak lubianych przez młode pokolenie musów-świstusów.